'Een kindje. En ik zou best wel minister van Onderwijs willen worden. Minister-president zou ook tof zijn, maar dan moeten we nog wel wat decennia wachten voor de tijd daarvoor rijp is. En ik zou een goede ambassadeur van Nederland kunnen zijn in een land waar de zon vaak schijnt.'
Oke. Het is ten eerste een interview, en ten tweede een interview in intermediair. Interviews geven vaker niet dan wel een betrouwbare weergave van een gesprek. Interviews in Intermediair zijn geschreven voor een publiek dat altijd wat moet willen en carrièredromen moet hebben. Maar dan nog. Ze zou 'best wel' minister willen worden. 'Minister president zou ook tof zijn', stel dat alle ministersposten al vergeven zijn en men nog zoekt naar een MP. Fijn te weten dat we dan Fatima kunnen bellen. Of twitteren. Dat zou ze wel 'tof' vinden. Dom gansje. Ronduit stuitend is haar veronderstelling dat de voorwaarden voordat ze MP kan worden in eerste aanleg buiten haarzelf liggen. De tijd moet 'rijp' zijn. Want kijk, het is natuurlijk niet Fatima aan wie het zal liggen; als ze geen MP wordt, dan ligt het aan het klimaat, aan de cultuur, aan het feit dat de tijd nog niet rijp is. Het onderliggende slachtofferschapsdenken is exemplarisch voor onze tijdgeest. Funest voor de nieuwe generatie, die opgroeit met de idee dat iedereen op alles recht heeft, dat alles moet kunnen en dat men dat allemaal overal en altijd het beste zelf kan bepalen. De ranzige mix van misplaatst ongenoegen, boosheid en onterecht slachtofferschap vormt in mijn ogen het grootste gevaar voor het voortbestaan van de sociale cohesie die een basis is van onze samenlevingsvorm. Als de gekte het dan toch ooit zo ver laat komen, laat haar dan maar een kindje krijgen, en 'een goede ambassadeur van Nederland' worden in 'een land waar de zon vaak schijnt'. Ik ken er wel een paar, en je zou spoedig huilend terugkomen, in volle verbazing over je eigen naïviteit en kinderlijke houding.
